BAŞIMA NELER GELDİ SİZE DİYEMEDİM

Tanımadığım sesler arasında birden çok iyi tanıdığım bir ses duyuyorum… Annemin sesi kulaklarımda çınlıyor,
“Gitme kızım, bu yaşta ne işin var senin oralarda? İşinden istifa etme bu kadar işsizlik varken” Cevap veriyorum; “22 yaşımdayken de çok gençsin, yapamazsın, vakit kaybetme gir bir işe çalış” demiştin.
“Bütün paranı gezmeye harcıyorsun, kır dizini otur, biriktir paranı, sonra yaşlanınca, ihtiyacın olunca annem demişti dersin ama o zaman iş işten çoktan geçmiş olur” Cevap veriyorum; “Ben hep geleceğin kötü kurgularını yaparak mı bugünkü yaşamımı kuracağım?” diyorum.

Annem bu son sözüme çok sinirleniyor: “Ne halin varsa gör, başına bir şey gelsin de o zaman ne dediğimi anlarsın” diyor. Annem bana küsüyor, gitmemi engellemek için elinden geleni yapıyor.
Bu kadının annesinin rızasını alamamış olmasına çok içerliyorum. Dışarıda akan manzara bana bakıyor ben manzaraya bakıyorum ve ağlıyorum, içim rahat etmiyor, kanatlarım kırılmış gibi hissediyorum… Uçamayacakmışım gibi geliyor, tam kanatlanmışken ikisi birden kırılıveriyor…
Kaldırımda oturuyorum, kafam ellerimin arasında, ağlıyorum. Burnum çok acıyor, acaba kırılmış olabilir mi diye geçiriyorum içimden? Bir de fena halde kanıyor. Kasıklarıma gelen tekmeler yüzünden iki büklüm olmuşum, boğuşma esnasında öyle sıkı sıkı tutunmuşum ki yere, tırnaklarımın arasına taşlar girmiş. Halim perişan ve annnemin sesi kulaklarımda çınlıyor “Git ne halin varsa görrrrrr!!!!”
Kalkamıyorum yerimden…. Ben neredeyim? Hangi dili konuşmam gerekiyor? Ne oldu bana? Neden burnum kanıyor? Neden kimse bana yardım etmiyor? Oturup kalıyorum kaldırımda. Burası neresi? Sadece bakınıyorum çevreme.
Birileri geliyor sonra yanıma “Do you need some help? (yardıma ihtiyacın var mı?) ” diye soruyorlar… “Evet lütfen, çok korkuyorum…. Benimle birlikte hostele kadar yürür müsünüz?” diyorum yarı İspanyolca, yarı Türkçe, yarı İngilizce. Bütün diller birbirine karışıyor… İki kişi yardım ediyor ve hostele gidiyorum.
Her şeyi yavaş yavaş hatırlıyorum. Ben on yıldır hayalini kurduğum Güney Amerika seyahatini yapıyorum. Daha üçüncü haftadayım ve Ekvator’un başkenti Quito’dayım. İsmim Gülcan. 35 yaşındayım. Öğretmenim. Sırt çantam, iç sesim, fotoğraf makinem, bilgisayarım ve keşfetme arzumdan başka da bir şeyim yok. Yol beni sınıyor diyorum içimden, yol beni eğitiyor. Bu da yolda olmanın, yolculuğun bir parçası. Bütün riskleri biliyordum ve yollarla bir anlaşma yaptığımda bunu kabul etmiştim.

Cuenca - Ekvator
Ben küçücük bir kadınım; tek başına, İspanyolca bilmeyen, hayalinin peşinden koşmaya cesaret eden küçücük bir kadın, kendisiyle gurur duyan bir kadın. Geride bıraktıklarımı, yaptığım fedakarlıkları hatırlıyorum; tereddütlerim yerini artık daha tedbirli olmaya bırakıyor ve yoluma devam etmeye karar veriyorum. Yaşadığım bu olay beni yolumdan döndürmüyor, aksine bana güç veriyor, devam etmek için kamçılıyor beni. Bogota’da “ya kokain alırsın ya da paranı verirsin” diyerek yolumu kesen genç, Bolivya’da gece otobüsünde sıkı sıkı sarıldığım çantamın içinden bir şeyler almaya çalışan yaşlı teyzenin yüzümde estirtiği nefes de korkutmuyor. On yıl kurdum ben bu hayali, üç adamın beni dövmesi ve soyması ya da diğer olaylar döndüremez beni yolumdan diyorum ve devam ediyorum yolumda yürümeye. Güney Amerika burası, neleri göze alarak gelmişim buraya geri döner miyim hiç? Dönmem, dönemem, bu küçük gövdeye sığdırdığım kocaman bir yüreğim var benim ve beyaz adamın yüzyıllar önce buralılara öğrettiği bu zavallı şiddet oyunlarına gelmem. Onlardan kaçarak değil, onları tanımaya ve anlamaya çalışarak kendi oyunumu oynamaya karar veriyorum.

El Chalten – Arjantin
Bu geziyi, yolları, kurulan dostlukları, öğrendiğim her yeni bilgiyi yazarak paylaşıyorum ama annemi, arkadaşlarımı ve okuyanları endişelendirmemek için başımdan geçen kötü olayları yazamıyorum. İstiyorum ki herkes düşsün yollara; bisikletiyle, sırt çantasıyla, eşşekle, yürüyerek…. Yöntemi nasıl olursa olsun turist gibi değil de gezgin olarak düşsün yollara… Bir tarafımız hep seyyah kalsın istiyorum, kimseleri ürkütmek istemiyorum. Kadın olduğum için yazamıyorum bu facia hikayelerini çünkü biliyorum ki yazarsam eğer çok fazla insan “geri dön” diyecek. Yıllardır beni çağıran bu toprakların sesini, davetini onlara duyuramayacağımı bildiğim için sadece yolun sesine bırakıyorum kendimi.

Cusco - Peru
Geriye dönüp baktığımda, başımdan geçen bu kötü olay diğer bir yıla sığdırılmış onca tanışma, onca kahkaha, onca nefes kesen görüntü, gidilen kilometrelerce yolun üzerimden attığı ve temizlediği geçmiş birikintileri ile karşılaştırıldığında yolun -belki de öğreteceklerinden dolayı yaşanması gereken- acı bir sürprizi olarak kalıyor anılarımda.

San Pedro de Atacama - Şili
Quito’da 3 adam beni dövmüş ve çantamı alarak kaçmışlar, bu da bir şey mi diyorum; ben penguenlerle yan yana yürüdüm, Patagonya’nın rüzgarlarında kanat çırpan El Condor ile göz göze geldim, en yakışıklı adamlarla vatanında salsa yaptım. Pinochet’in soğuk nefesini ensemde hissettim ve Neruda’nın soluduğu havayı soludum. Uçsuz bucaksız Arjantin yaylarında ata bindim, tango öğrenmeye çalışırken öğretmenime -sınıftaki tüm diğer kızlar gibi- aşık oldum. Marquez’in Kırmızı Pazartesi romanında geçen kahramanın izini sürdüm Kolombiya’da. Inka Tanrıları’nın yeniden doğumunu belki görebilirim diye Titicaca Gölü’nde sabaha kadar gözlerimi kırpmadım. Machu Picchu’ya tırmandım, sırtımdan düşen her ter damlasını hissede hissede. Brezilya’nın yağmur ormanlarında kayboldum, Che’nin izlediği rotayı izledim, ayak izlerine basa basa. Binlerce güzel dostluk kurdum ve hayatımda asla unutamayacağım, damağımda kalan ve asla gitmeyecek olan güzel bir tat keşfettim.

Cachoeira - Brezilya
“Korkmuyor musun tek başına?” diye soranlara Cesare Pavese’nin sözleri ile cevap veriyorum.
“Gezmek vahşi bir şeydir. Sizi yabancılara güvenmeye ve alışık olduğunuz ev ve arkadaş konforunu kaybetmeye zorlar. Dengenizi kaybedersiniz. Zorunlu şeyler (Hava, uyku, rüyalar, deniz, gökyüzü) haricinde hiçbir şey sizin değildir. Her şey, sonsuzluğa veya ne hayal edersek ona yönelir.”
Hayal etmekle başlıyor her şey, sonrasında gelen ise cesaret, daha sonrası ise sonsuzluğa veya ne hayal edersek ona…

Isla Del Sol – Bolivya

Gülcan Özcan